Stikdonker was het toen ik het theater van Nijmegen instapte. Ik zag geen hand voor ogen. Een vriendelijke stem begeleidde mij de eerste stappen. De man die bij de stem hoorde, pakte niet mijn hand, maar zei dat ik zijn stem moest volgen. Ik merkte dat ik gebogen stond, verkrampt. Ik had telkens het idee dat ik ergens tegenaan zou botsen. En ik sprak geen woord. Behalve als het moest. Heel voorzichtig durfde ik te lopen. Stapvoets. En toen begon het avontuur…
Impro overal en overal Impro!
Noem me een dromer, maar ik heb een missie: impro geaccepteerd krijgen door ‘de theaterwereld’. In theater, kerken en bedrijven kom je improvisatie al tegen, maar de festivals blijven achter. Tijd om daar verandering in te brengen!
Improvisatietheater in de kerk
Als iemand mij vraagt waar ik zoal optreed en ik zeg: ‘In theaters, bij bedrijven, op scholen en in kerken,’ zie ik de wenkbrauw van de vragensteller licht omhoog gaan bij dat laatste. In kerken? Dat is nou niet echt de meest logische plek om improvisatietheater uit te voeren. Toch vind ik het een mooie combinatie.
Is er een verschil tussen shortform en longform improvisatie?
Aaahh, longform en shortform. Eindeloze discussies zijn er al over gevoerd. Iedereen heeft zijn eigen definitie en er zijn evenveel meningen over als er mensen zijn. Wat mij betreft mag die hele tweedeling geschrapt worden.
Hoe impro mijn autisme helpt (en andersom)
Komende week is de week van het autisme. Impromaniac Peter van Embden vertelt speciaal voor de gelegenheid hoe improvisatietheater helpt bij zijn autisme. En hoe dat op het podium juist een toevoeging in het spelaanbod kan zijn.