Het is vrijdagmiddag 8 september 2017 en ik heb een bijzondere week achter de rug. Sinds 1 september heb ik mijn vaste (parttime) baan in loondienst opgezegd en dus ben ik precies zeven dagen fulltime aan het werk als zelfstandige. Dat had ik nooit kunnen vermoeden toen ik zo’n twaalf jaar geleden bij mijn eerste theatersport-groepje binnenliep. Maar daar heb ik het wel aan te danken. Dat en nog meer ook.
Wisselend succes. Dat is de beste term die ik kan bedenken voor het cabaretduo waar ik in speelde toen ik in Groningen studeerde, samen met Bart-Jan Kazemier (thans thriller-auteur, lees die boeken mensen). De ene keer wonnen we de kleinkunstprijs voor een studenten talentenjacht, de andere keer keken de krekels elkaar aan met een bedenkelijke blik. Maar het was altijd leuk – voor zowel ons zelf als het publiek – als we alles wat we hadden geschreven en ingestudeerd los lieten en gingen klooien. Toen we een beetje klaar waren met optreden, was dat dan ook de richting die ik op wilde: improvisatie. Zo belandde ik bij theatersportvereniging Ulteam, aanvankelijk nog samen met Bart-Jan (die van die thrillers die hier te bestellen zijn) maar hij hield het vrij snel voor gezien.
Niet lang daarna verhuisde ik naar Amsterdam, waar ik onderdak vond bij Placebo Improvisatietheater. Dankzij een ontzettend leuke groep en een paar hele goede docenten kon ik me verder ontwikkelen. Wat minder bezig zijn met mezelf bijvoorbeeld. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik na een paar jaar gevraagd werd om een cursus te geven. Lesgeven, daar had ik nog nooit serieus over nagedacht. Maar ik nam het aanbod aan en zo stond ik vijftien lessen lang voor een groep beginnende improvisatiespelers. Het lag me wel en ik leerde er veel van. Soms denk ik wel eens dat ik in het begin meer leerde dan mijn cursisten, maar ach. Iedereen leek het leuk te vinden.
Impro-activiteiten
Langzamerhand werd ik steeds vaker gevraagd ergens te komen spelen of lessen te verzorgen. Zoveel dat ik zo’n twee jaar geleden besloot nog maar drie dagen in loondienst te gaan werken en de rest van de tijd te steken in impro-activiteiten. Niet alleen voor theatergroepen, maar ook voor scholen, bedrijven en instellingen. Precies in die periode werd ik door BNN-VARA gevraagd de cast van Alpacas te trainen, dus dat kwam mooi uit.
En nu ben ik dus een week zelfstandig. De afgelopen dagen heb ik het druk gehad met workshops geven aan studenten en scholieren, op te treden voor medewerkers van de NS en allerlei dingen te regelen. Er zullen heus wel andere weken volgen waarin ik me afvraag waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Soms zie ik mezelf al rondhangen in de supermarkt, bij de hoek met de gratis koffie. Maar voor nu voelt het goed. Dat goede gevoel van onafhankelijkheid heb ik te danken aan improvisatie.
Vrienden
En dat niet alleen. Twee weken geleden was ik met oud-medespelers op De Parade om een nieuw seizoen niet meer lid zijn van Placebo in te luiden. Komende maandag zit ik aan de koffie (of soep) met een vriendin annex collega om ervaringen, ideeën en oefenvormen uit te wisselen. Naast avontuur als zelfstandige, een inkomen en heel veel leuke, uitdagende klussen, opdrachten en optredens heeft improvisatie me ook vrienden opgeleverd.
Soms begin je ergens aan en heb je nog geen idee wat ervan gaat komen. Vaak zijn juist dat de mooiste dingen. Het is zo’n beetje de essentie van improvisatie. En daar ben ik erg dankbaar voor.
PS mocht je een tijd niks van me horen: kijk eens in de koffiehoek van de plaatselijke supermarkt. Ik zit daar dan waarschijnlijk te lezen in zo’n razendspannende thriller van Bart-Jan Kazemier (ook verkrijgbaar in het Duits).