Toen ik als schuchtere tiener mijn eerste improvisatietheaterworkshop binnenwandelde, kon ik nog niet weten dat het mijn leven drastisch zou veranderen. Wist ik veel dat stukje bij beetje mijn persoonlijkheid positief werd beïnvloed door de vele oefeningen en scènes die ik door de jaren heen deed. Eigenlijk alles weer aanleren waar je als kind een kei in was en wat je als jongvolwassene maar gauw moest afleren in de levensjungle. Zoals de middelbare school mij brak, zo bouwde impro mij op. Ik mag impro zeggen, we zijn inmiddels onafscheidelijk.
Helemaal stoppen
Elk podium maakte me completer, alleen wist ik dat toen nog niet. Niet omdat ik per se op het podium wilde staan, sterker nog, volgens mij waren mijn eerste woorden tijdens de les: “Leuk dat improviseren, maar ik ga niet het podium op hoor!” Het heeft wel even geduurd voordat ik zover was; er waren genoeg momenten waarop ik heb overwogen om er maar helemaal mee te stoppen.
Podium als sportschool
Voor mij was het podium een beetje als de sportschool of beginnen met hardlopen. Je denkt van tevoren dat het niets voor jou is, maar je kunt op een gegeven moment niet meer zonder zodra je er vol voor gaat.
Sociale spier
Een dik decennium later heb ik meer zelfvertrouwen, snap ik mensen beter, heb ik de beste vrienden gemaakt, kan ik goed samenwerken en heb ik meer humor en creativiteit dan ik als tiener had durven dromen. Mijn inmiddels afgetrainde sociale spier verricht het zware werk, waar ik van nature soms liever de kat uit de boom kijk.
Hobby, werk en meer
Wat begon als een uit de hand gelopen hobby, is nu deels mijn werk. Optreden in het bedrijfsleven, de theaters, training geven aan groepen van beginners tot vergevorderden en alles daartussenin.
Jeetje impro, wat heb je veel gebracht.
Johan Hoekstra