Ik lig in bed. Moe van een avond improviseren, maar ik kan de slaap niet vatten. Te veel adrenaline in mijn lijf en te veel onrust in mijn hoofd. Wie heeft de ultieme slapen-na-een-optreden-tip?
Die ene grap viel echt lekker. Met welke scene begon de avond ook alweer? Wel jammer dat het laatste verhaal voor de pauze net te vroeg werd afgekapt. En oja, dit en dat had ik natuurlijk eigenlijk moeten doen op dat ene moment. De vragen en beelden maken cirkeltjes in mijn hoofd. Terwijl mijn vrouw naast me slaapt, lig ik wakker.
Zo gaat het vaak bij mij na een voorstelling. Soms val ik wel in slaap, maar word ik de volgende ochtend veel te vroeg wakker er begint mijn hoofd alsnog te malen. Ik heb van alles geprobeerd. Veel drinken na een show, niet drinken na een show. Tot honderd tellen, ademhalingsoefeningen, oordopjes indoen. Het enige wat ik weiger zijn slaappillen. Ik wil niet chemisch slapen, ik wil moe maar voldaan uitrusten. Tips zijn welkom.
Herkenbaar! Ik heb dat ook elke keer als ik les heb gegeven.
Ik ga dan dus niet naar bed. Maar blijf wakker met een glas whisky. Dan lees ik nog wat in de Donald Duck, of kijk een uitzendiggemist terug. Als het maar niet met impro te maken heeft!
Hoi Sytse,
Heel herkenbaar. Ik heb alleen het geluk dat mijn slaap een onoverwinnelijke strijder is. Meestal val ik in slaap, ondanks de onrust in mijn hoofd. Ik heb gemerkt dat dingen direct opschrijven helpt om rust te maken in mijn hoofd. Als je snel na de voorstelling je gedachten opschrijft of de dingen die je beter wilde doen, dan blijven ze niet malen. Dus heel veel “notes to myself”
Welterusten.
Jules Oomen
Wat Richard zegt, dan maar (nog) niet slapen.
Of mediteren (ik gebruik headspace), en dan liefst incl. de dag in gedachten weer even doorlopen.
En loslaten dat je nog iets aan de show kan doen (ennnnn… succes daarmee ;-))
ik denk dat vooral hoofd spelers hier last van hebben. Je hoofd heeft heel hard gewerkt en wil niet meteen weer ‘uit’. Dus: minder verantwoordelijkheid nemen en meer fysiek spelen. En ja, mediteren helpt, hoewel ik het dan juist vóór de show zou doen… Ik had t vroeger altijd en nu nooit meer, je zit er dus niet perse je hele leven aan vast 🙂
Voor mij is het grote verschil: give less damns…
Niet plotten. Sinds wij bij Rauwe Vitrage ‘niet plotten’ als leer en uitgangspunt hebben genomen, spelen we veel meer in het moment en in flow met elkaar. De energie stroomt daardoor veel meer, je komt in een flow en als dat gebeurt lost de energie ook weer weer op na de voorstelling.
Vaak kunnen we bepaalde scènes niet eens meer terughalen, terwijl het publiek juist die scènes prijst.
Dus minder in je hoofd en meer in het moment zijn en fysiek spelen. Dan hoeft je hoofd niet steeds mee te regisseren.
En adrenaline hoort erbij. Wat Richard en Anja zeggen.