De relatieve waarde van de wup

De één kan niet zonder, de ander vindt het tijdsverspilling. Toch begint vrijwel iedere impro-voorstelling met een warming up, meestal afgekort tot het frivole ‘wup’. Zinvol of loze traditie?

Zoals bijna iedereen is de opwarming er ook bij mij met de paplepel ingegoten. Even wat gekke spelletjes doen, in de juiste stemming komen en contact maken met je medespelers. Naarmate ik wat langer speelde, merkte ik dat ik me er steeds meer aan begon te onttrekken. Ik ging net zo lief een kop koffie drinken, nog een beetje kletsen of wat over het podium scharrelen. En eerlijk gezegd ging ik daar niet slechter van spelen. Ik heb wel eens volslagen kut gespeeld na een uitgebreide warming up en ook wel eens heel goed als ik ijskoud het podium op liep.

Ronduit matig

Allemaal onzin dus, dat opwarmen? Dat wil ik nou ook weer niet zeggen. Ik snap de waarde ervan wel. In theorie. Mijn weerstand komt denk ik vooral voort uit de praktijk. Die is namelijk dat heel veel wups ronduit matig zijn. Meestal is er een willekeurig persoon aangewezen, de presentator bijvoorbeeld, om dat te begeleiden. Die doet dan vaak wat oefeningen en spelletjes. En als die niet aansluiten bij waar ik op dat moment behoefte aan heb, dan doe ik wat halfbakken mee. En nee, dan heeft de wup natuurlijk weinig zin.

Op een briefje

Dat ligt deels aan mezelf en mijn eigen instelling. Maar ook voor een deel aan de opzet van die warming up. De wup-leider kiest meestal wat spelletjes die hij eerder ergens heeft gezien of zelf leuk vindt. Vaak heeft hij die vooraf op een briefje geschreven. Logisch ook, want je wilt zoiets graag goed voorbereiden. Maar op die manier kun je nooit inspelen op wat de groep op dat moment nodig heeft. Als de spelers heel erg druk en hyper rondlopen, heeft het geen zin om spelletjes te doen die de spelers actief maken. Doe dan liever wat concentratie- en contactoefeningen. Is de groep juist een beetje moe en duf? Doe het dan het omgekeerde. Dan is de kans een stuk groter dat je de spelers echt helpt en dat is tenslotte waar het om draait.

Het doel in het oog

Kortom: de waarde van de wup is relatief. Als je wat willekeurige spelletjes doet, heeft het weinig meerwaarde en is het niet meer dan een loos ritueel. Maar als wup-leiders nou het doel ervan iets meer in het oog houden, dan kan het vast een bijdrage leveren aan een geslaagde voorstelling. Dan beloof ik de volgende keer mijn best te doen om los te komen van mijn koffie.