Het klopt natuurlijk wel dat een 3forall véél meer meters gelopen heeft dan een amateurgezelschap.

Dit gezegd zijnde, Sytse, schrijft gij geen dt-fouten omdat ge goed kunt schrijven, of schrijft ge goed omdat ge (onder meer) geen dt-fouten maakt? Ik denk dat ja-ennen zó fundamenteel is dat dat geen gevolg is van goed spelen, maar de duidelijk (een van de) oorzaken.

Napier heb ik uiteraard gelezen. Ik ben ook niet van de regels en gebruik in m’n workshops steeds de term vuistregel en geef graag tegenvoorbeelden tegen m’n eigen tips ’n tricks.

‘Geen vragen stellen’ vind ik opnieuw ook mega-belangrijk, maar ook hier geldt dat dat op niveau van de speler/acteur moet bekeken worden, niet op niveau van het personage. Geen enkele van die zogenaamde regels gelden voor uw personages, dat lijkt me evident. Zou nogal stomme scènes opleveren anders. 🙂

Als iemand je overvalt, “je geld of je leven” dan is een realistische reactie niet “ja, fijn”. Dat is volgens mij de realiteit van het aanbod ondergraven. De realiteit is “mijn personage wordt overvallen – dat wil die niet”. En dan zegt je personage letterlijk “neen, net doen, ik heb bloedjes van kinderen die doodgaan van de honger”. Er is een verschil tussen “ja-zeggen” in je hoofd als speler, en het letterlijk “ja” zeggen van je personage. Je personage “neen” laten zeggen kan een gevolg zijn van “ja-zeggen” in je hoofd als speler.

Dittor voor absurde situaties. Een speler maakt een absurd aanbod. Je “aanvaardt” als speler in je hoofd dat dit gebeurt. Maar ik zie het personage liefst realistisch reageren daarop. Als iemand IRL jou een absurd voorstel doet, hoe reageer jij dan daarop? Een reactie van een personage in de zin van “Nora, dat is absurd. Weet wel wat je zegt?” is voor mij even goed (of zelfs beter) aanvaarden van het feit dat je personage een absurd aanbod kreeg.

Tenzij je een stuk in de stijl van Ionesco improviseert – daarin is de normale reactie van de personage net het aanvaarden van het absurde. Opnieuw: context van de scene.

Wat dan wel ‘realistisch’ is hangt opnieuw af van de context van de scene. Als jouw personage een depressieveling is met zelfmoordneigingen, dan kan de “aanvaardende” reactie voor dat personage op het aanbod “je geld of je leven” iets zijn in de zin van “schiet maar, bespaart mij de moeite”. En dan verwacht ik van de overvaller weer een ‘normale’ reactie op dat licht absurde antwoord. Misschien gaat de overvaller onze deprimo wel troosten, een fylosofische boom opzetten over de zin van het leven, of hem opleiden tot overvaller en hem zo zingeving bieden.

Het voorbeeld van de knecht – als die echt een kluns is – context van de scene – dan maakt ie het echt niet meer goed. En dan is nee het aanvaardende antwoord,

Jouw punt 3 vind ik net als Bart naast de kwestie. Als je niet kan ja-enne, zeg dan gewoon ja. De inspiratie komt wel.

Wat denk je dat het aanbod van `ik verlaat je, schat’ inhoudt? Een opzetje naar een stomme ‘ja, ok, daag’ grap, of naar het onderzoeken van het dilemma en de ambivalentie die erop volgt?

Wat is de beste ja-en reactie op de vraag `kan ik dit nog goedmaken’? Toch precies ‘neen, dit gaat niet meer’! De reactie ‘ja, poets even m’n schoenen en ’t is ok’ is mijns inziens de zwakkere, blokkerende reactie.

3. Mja, dit kan inderdaad wat genuanceerd worden, maar for the sake of the argument stelde ik ja-ennen even gelijk aan accepteren.

1. Ik bedoel niet alleen een onbruikbaar aanbod weg-blokkeren, maar ook niet eindeloos uitbouwen met ‘ja en’. Op een gegeven moment moet je de gevolgen erkennen of de waanzin in perspectief plaatsen. Zoals ik al zeg: Wonderland heeft een Alice nodig en die maakt de gekte niet groter met een reeks ‘ja en’.

2. Dus je oprechte reactie is altijd ‘ ja en’ ? Ik zie dat anders, heb in de tekst een recent voorbeeld toegevoegd waarin de oprechte reactie alleen een ‘nee’ was. En dat klopte.

3. Dit is een valse tegenstelling. Het is niet ‘ja en’ of blokkeren in mijn optiek. Wat dacht je van ‘ja’ en alleen maar ‘ja’ zonder een afgedwongen ‘en’.