Schitterend!

“When you come up here, do not do your best. It’s called stage fright. Make the other look good. If they won’t change, you change. It’s the art of being altered. The more obvious you are, the more original you look to the spectators. The more you try to be original, the more boring your work will be because nothing will develop, anything will be separated out. It’s much easier to connect than to disconnect. Beginners disconnect, wonderful improvisers connect.”

Net als dat ‘geen nee mogen zeggen’ (bedacht om beginners te laten ervaren dat met een positieve houding een verhaal op gang komt) een onbegrepen dogma is geworden, is blijkbaar ‘de ander laten stralen’ ook tot eenzelfde onbegrepen mantra verzand. Het lijkt wel religie.

Sociaal media is altijd lastig om dingen al elkaar duidelijk te maken. We zitten in onze eigen universum en we kunnen niet in elkaars ogen kijken.Ik heb ook niet de intentie om mijn gelijk te willen halen. Zo moet er gespeeld worden in Nederland. Ik wil mensen alleen een ander perspectief bieden. Zo kun je ook naar impro kijken. Er zijn verschillende meningen en die mogen naast elkaar bestaan. Wat je zegt over Ja en, wees in het hier en nu , vind de game . Klopt allemaal als een bus. Samen op elkaar ideeën voortborduren. Aan voelen wat de ander nodig heeft. Als je daar de woorden ” de andere laten stralen” wilt geven. Mij best. In mijn stuk heb ik gezegd. Je medespeler in staat stellen om psychisch te veranderen zodat hij of zij haar expressie kan vinden , waardoor hij kan schitteren ofwel stralen. We zeggen precies het zelfde maar in andere bewoordingen. Zoals ik al eerder zei. Het is voor mij gevoelsmatig. Stralen en schitteren is de uitkomst als je toegewijd bent aan je medespeler, hem een goede tijd bezorgd op het podium. Hem of haar in zijn kracht zet, in zijn speelsheid Het spel haalt uit je medespeler. Dan wordt het een kinesthetische dans waar Keith Johnstone het vaak over heeft. Maar het gaat ook wel eens mis en dat heet stralend( blijmoedig) falen. Kan je in goed humeur blijven? Zonder jezelf de schuld te geven of je medespelers. Wat ik gewoon vaak gezien heb. Dat spelers dood ongelukkig op het podium staan. Proberen te trekken en te duwen aan een scene die gewoon niet loopt. Alle menselijke neigingen die ik al beschreven heb komen naar boven. Spelers gaan verkrampt spelen en dat is niet prettig om naar te kijken als publiek Door de rechters worden ze ook al niet geholpen(maar dat is weer een ander verhaal)

Wat ik maar heel weinig gezien heb in de afgelopen jaren. Dat spelers blijmoedig de scene stoppen en gewoon opnieuw beginnen. Dat ze de bewustzijn hebben. Dit wordt niks publiek, we gaan gewoon weer van voren af aan beginnen. Het is toch impro:) Dit geeft ontlading bij het publiek. Ik heb natuurlijk al een tijd geen impro meer gezien en misschien wordt het nu wel meer gedaan. Dan kan ik dit alleen maar toejuichen.

Als ik zo je site lees en de zin lees: Binnen improvisatie kun je niet streven naar perfectie, je kunt wel streven naar een laag foutenpercentage. Krijg ik de indruk dat je resultaat gericht bent, gedreven. Je zegt dat je 24/7 met impro bezig bent. En dat is allemaal ok. IK was vroeger vrij gedreven maar ik ben steeds meer naar de proceskant gegaan. Hoe te dealen met wat er is, de mislukkingen en hoe zou je daar weer spel aan kunnen geven dat het speels blijft op het podium. Daarom dat ik ook meer de clownskant opgegaan. Elke blogger zijn eigen kijk op impro. Ik wens je een genoeglijke blue monday toe

Nu over het topic.
Ik wil je oprecht begrijpen. Sommige delen kan ik volgen, andere delen niet. Dat kan aan mij liggen, durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Naar wat ik zo lees snap je niet helemaal wat “Laat de ander stralen” betekent, maar pas je het wel op jouw eigen wijze toe. En daarbij zeg je dat deze filosofie bullshit is.

Het is goed om kritisch te zijn en vragen te stellen. Sta dan ook open voor antwoorden van anderen. Ik bedoel niet alleen van mij, er zijn wel meer reacties op je post die je meer tekst en uitleg geven.

Ik heb je blog en reactie open-minded gelezen. Meerdere malen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrij warrig en moeilijk vind samen te vatten. Maar nogmaals, dat kan aan mij liggen. Dat maakt mijn reactie ook moeilijk. Als ik niet goed kan begrijpen wat er nu eigenlijk wordt gezegd moet ik eerst doorvragen.

Dan nu mijn antwoord, iets dat anderen ook al hebben gezegd in een reactie.
“Laat de ander stralen” betekend niet “herhaal het trucje waar je goed in bent”.
Het is ook niet “Overspoel de medespeler met positiviteit”, en ook niet “Laat je medespeler worstelen”.
Het is zelfs niet een zelfstandige filosofie. Het is een getal in een som, samen met “Ja En”, “Wees in het Hier &Nu” en “Vind het spelletje”.

“Laat de ander stralen” betekent dat je datgene doet wat op dat moment juist aanvoelt om de scène vooruit te helpen.
Dat kan echt letterlijk van alles zijn. Zelfs solistisch spel kan binnen deze filosofie passen.
“Beschouw de medespeler als geniaal” vind ik persoonlijk een hele goede manier om de filosofie aan beginnende spelers duidelijk te maken, maar gaandeweg het leerproces te beperkend in de mogelijkheden. Moet je dan al het aanbod van je medespeler met een volmondig Ja! beantwoorden?
Kan je als acteur Ja! zeggen, maar als personage Nee,… ?

Hier zit mijn bezwaar in wat je schrijft, of zoals ik begrijp wat je schrijft.
Het is incompleet en wellicht tegenstrijdig. Sterker nog, het beperkt jou als improvisatiespeler en al improvisatietrainer.
Dit zeg ik absoluut niet uit rancune of om je naar beneden te halen. Ik ben het met je eens dat je het makkelijk zo kan lezen, maar dat is niet mijn bedoeling.

Je hebt je gevoel en mening gedeeld middels een blog. Durf je de uitdaging aan te gaan om de antwoorden binnen te laten komen?

gaat het bij impro dan niet precies om het proces? dat is een unieke propositie die elke impro met zich meebrengt (in muziek, in theater, in comedy, …) en staat in contrast met de kunstvormen waar het gaat om het resultaat (schilderkunst, scripttheater, popmuziek, …).

is het u ook al opgevallen dat in de pauze en na een improvoorstelling het publiek het altijd over de voorstelling heeft, terwijl bij regular theater over koetjes en kalfjes gezeverd wordt. 🙂

is het u ook al opgevallen dat veel improgroepen het niet kunnen laten om elke voorstelling te beginnen met een korte uitleg van `wat ze gaan doen’? (wie heeft er al impro gezien? de spelers weten niet wat er gaan gebeuren! wij hebben u nodig! etc…).

kortom, het is – volgens mij – precies het interne proces bij de spelers (en bij de groep als geheel) dat een improvoorstelling interessant maakt voor het publiek.

standup comedy is grappiger en scripttheater gaat dieper, maar enkel als ge naar het resultaat kijkt. impro verdient zijn plaats net door het proces naar voor te schuiven.

Je hebt wedstrijden dat het moeiteloos stroomt tussen jou, je mede spelers en het publiek. Magische momenten, dat je denkt: “wauh” Geniet ervan. Heb plezier , heb fun.

Er zijn ook avonden dat het niet stroomt. En die zullen er zeker komen. Dat je er hard aan moet trekken. Spelers vinden dit geen lekker gevoel en gaan om dit gevoel tegen te gaan daardoor nog harder werken. Erg hun best doen. Maar daardoor gaan ze elkaar minder begrijpen. In hun hoofd zitten. Voor eigen beurt spelen. Op de lach spelen, continue focus pakken, medespelers beoordelen etc,etc…..Waardoor er geen chemie is.

Kun je bij het gevoel blijven dat het soms ook wel eens niet gaat een avond,Dat het stroef gaat. DAt je durft te erkennen. Nou dit is nou niet zo lekkere avond. Maar ik accepteer het dat ik niet voluit kan schitteren. Volgende keer beter.

Wat ik zie dat veel spelers dit heel lastig vinden en stug en hard door werken in de hoop nog een mooie scene eruit te krijgen. Hard je best doen voor het publiek.
Wat je dan vaak ziet dat spelers de dingen van stal halen die ze al goed kunnen. Waar ze in het verleden succes mee hebben gehad. Dan kunnen ze nog even dat goede gevoel voelen. Schitteren.

In je reactie haal je 2 herinneringen naar boven: die van een superslechte wedstrijd en die van een supergoede wedstrijd. En wat voor gevoel men daarbij had. Overigens zijn dit 2 uitersten, maar dat terzijde.
Dit vertaal je naar de filosofie “Laat de ander stralen” als in: Bij een goede wedstrijd laat je elkaar ook goed stralen, dus ga daar mee door, bij een slechte wedstrijd faal je erin door de ander te laten stralen, dus laat die filosofie maar zitten. Met andere woorden, “Laat de ander stralen” slaat nergens op, want het is niet consequent toe te passen.

Zoals ik het begrijp krijgt de filosofie volgens jou alleen een waarde door wat al is gespeeld ipv wat nog gespeeld moet worden. Als dit inderdaad jouw conclusie is hoop ik voor je dat je je mening kan herzien, anders blijf je een bittere improspeler die eigenlijk niks met impro te maken wil hebben.

Verbeter me aub als ik verkeerde conclusies heb getrokken.