Reacties op: Stop met dat gerommel

Door: Esther van den Enden

Tue, 10 Mar 2015 14:02:23 +0000

Helemaal mee eens. Een voorstelling speel je voor het publiek, niet alleen voor je eigen plezier en ontwikkeling. En uiteindelijk geeft al dat gerommel en gedoe veel meer spanning en minder plezier, zeker bij relatief onervaren spelers (uitzonderingen daargelaten Roemer). En daarbij wil voorbereiden zeker niet zeggen dat je alle spelvormen tot in de rolverdeling en punchlines doorspreekt, dan is het spel geen impro meer. Of zoals Victor het al schreef: inhoud improviseren, vorm en proces organiseren. Denk daarbij trouwens ook aan de muzikant, die met zijn of haar muzikale ingevingen en uitingen een scene kan maken of breken.

]]>

Door: Roel Pot

Tue, 10 Mar 2015 05:52:20 +0000

Ik roep dit al jaren. Kortom mee eens

]]>

Door: Jurriaan Kamp

Mon, 09 Mar 2015 10:27:10 +0000

Mooie blog. Met name de stelling: je eigen plezier voor dat van het publiek stellen.

]]>

Door: Sytse Wilman

Sat, 07 Mar 2015 08:10:04 +0000

Mooie voorbeelden, Roemer. Ik heb het sterke vermoeden dan de Bunnies op deze manier juist op hun sterkst waren. Als het je stijl is, is daar niks mis mee. Waar het mij om gaat is dat je niet ‘het is improvisatie’ als excuus gebruikt voor je eigen onverschilligheid.

]]>

Door: Arthur

Fri, 06 Mar 2015 22:24:17 +0000

Ik vind het schandalig dat Nick en Simon een game is binnen impro Nederland. Als er artiesten zijn die binnen de lijntjes blijven en in die blije rigide positiviteit modus zitten. Dan zijn zij dat wel. Ik hoop dat deze game niet meer gespeeld wordt.

]]>

Door: Roemer Lievaart

Fri, 06 Mar 2015 22:14:29 +0000

Ik heb twee tegenovergestelde geweldige ervaringen. Met Rocky Amaretto, waarbij we vaak met compleet decor (veel werk!) en rekwisieten-op-kleur! spelen en elke keer weer discussies ontstaan over de kleding. Waar we het helemaal hier met deze blog eens zijn.

En met de Fluffy Suicide Bunnies (R.I.P.) waarbij we op twee achtereenvolgende NSK’s de finale haalde waarbij ik op een gegeven moment voorstelde of we een volgende voorstelling misschien eens een game zouden doen die we al eens eerder hadden gedaan? Waar anarchie hoogtij vierde en dat juist de kracht was. Uiteraard bereidden we wel eens het e.e.a. voor, en hadden we favoriete games, maar de dierbaarste herinnering heb ik toch aan alle voorstellingen waar we gingen voor het volslagen experiment. Trainen deden we nauwelijks. Nou moet ik wel zeggen dat dat grotendeels door de onvolprezen improvisatiekwaliteiten van David Dabekaussen kwam, want, hoewel we allemaal vol overgave experimenteerden, was hij absoluut de drijvende kracht achter het anarchisme en de Bunnies. En David was, zoals we weten, uitzonderlijk. Dus de uitzondering die de regel bevestigt?

(Ook Rocky doet trouwens af en toe behoorlijk anarchistische dingen, out of the box, kaders doorbreken, etc, maar die kaders hebben we dan weer wel goed voorbereid 😉 )

Overigens is te veel voorbereiden ook vaak dodelijk: je wilt de theatersportgroepen de kost niet geven die alleen maar willen doen wat ze voorbereid hebben en in paniek raken als daarvan wordt afgeweken. Er zijn groepen die van te voren afspreken wie welke rol in welke game gaat spelen. Alles om maar zoveel mogelijk controle te houden. Dan liever een Nick en Simon!

]]>

Door: Frank Smallegange

Fri, 06 Mar 2015 15:50:06 +0000

Ja zeer mee eens. Improvisatie wordt te vaak verward met steeds maar weer iets nieuws doen en kijjken wat er van komt. Met rauwe vitrage spelen we met zeer ervaren spelers nu al voor het derde seizoen onze voorstelling “Hetzelfde, Altijd”. Inhoudelijk 100% geïmpriviseerd en ondertussen zeer strak geproduceerd en aangekleed. Binnen onze strakke kaders kunnen we heerlijk vrij improviseren. Ik wordt daar erg blij van en naar onze bezoekersaantallen te oordelen ons publiek ook (dit seizoen nog 4 keer te zien in het Betty Asfalt complex)

]]>

Door: Björn Hermans

Fri, 06 Mar 2015 14:09:35 +0000

Hear, hear!
Ik begrijp dat bij veel theatersportgroepen het sociale/gezelligheidsaspect van het geheel zeker zo belangrijk (en soms zelfs belangrijker) is als het spelen van de voorstellingen. Maar het zorgt er (inderdaad) nog wel eens voor dat een voorstelling het vooral van goede bedoelingen moet hebben. En heej het is impro, dus iedereen moet vooral kunnen spelen wat in hem opkomt. Kritisch zijn is niet elkaar laten stralen, en soort-van ‘not done’.
En experimenteren en spelen wat in je opkomt is op zich niet erg is, als je een veelzijdige speler bent. Maar ben je dat niet, dan levert het al snel nogal ongerichte en chaotische voorstellingen op. Dat is een paar games nog wel grappig, maar een hele avond is – voor mij in ieder geval – teveel van het goede. Uiteindelijk wil ik toch graag ook sterk spel zien. Ja zelfs “mooi spel”, ook al weet ik dat dat erg subjectief is.

]]>

Door: Atie

Fri, 06 Mar 2015 12:55:35 +0000

Wat bij onze groep goed werkt, is dat er twee mensen zijn die de voorstelling grondig voorbereiden. De andere spelers helpen wel met opbouwen, maar hoeven dan alleen nog maar te doen waar ze goed in zijn: spelen. Nog even voor de wedstrijd games bedenken, werkt echt niet. Ik ben het eens met Sytze, voorbereiding is het toverwoord.

]]>

Door: Victor Romijn

Fri, 06 Mar 2015 11:44:21 +0000

Kortom: de inhoud mag geïmproviseerd, maar de vorm en het proces zijn liever goed afgebakend en gerepeteerd. Helemaal mee eens! (hoewel de Nick & Simon toch best een aardige game was)

]]>